رخدادهای سیاسی در ایران ، همواره تحلیلگران، سیاست‌مداران، رسانه‌ها و مردم را غافلگیر می‌کند؟ در چرایی این غافلگیری می‌توان ابهامات، پیچیدگی و تغییرات در زیست جهان سیاست ایرانی را عنوان کرد و می‌توان نتایج انتخابات ریاست جمهوری در سال‌های ۷۶، ۸۲، ۸۸، ۹۲ و … را مستند این ادا ذکر کرد.
ائتلاف‌های شکننده و دوشاخه شدن مداوم گروهای سیاسی ، نامطمئن بودن سرنوشت سیاسی گروها و افراد، نبود قاعده و مرز قبلی در ساختار و فرآیند سیاسی ایران ازیک‌طرف و تیزتر شدن تقاضاها، تشدید تنش‌ها، دگرگون شدن مناسبات، فلج شدن سیاست‌گذاری‌ها، ستیز نسل‌ها و دیگر نیروهایی که چشم‌انداز انسانی را از نو ساختاربندی می‌کنند و “رفتارهای به‌ظاهر تصادفی “ این غافلگیری را مضاعف می‌کند.
غافلگیری در رخدادهای سیاسی ایران در انتخابات سیزدهم ریاست جمهوری نیز عیان است و نمی‌توان نتایج انتخابات را پیش‌بینی کرد. چون به اعتقاد اغلب تحلیلگران ” مردم ایران پیش‌بینی‌ناپذیر هستند.”.
این پیش‌بینی‌ناپذیر بودن مردم ایران در مشارکت سیاسی نیز موردنظر است و به نظر می‌رسد در بخش اول مناظره “جاذبه‌های غریب انتخابات” مسیر انتخابات سیزدهم را به سمت مشارکت حداکثری مردم در ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ سوق می‌دهد.
بنابراین سیاست ایران می‌تواند دارای مراحلی از نااستواری و تزلزل باشد، مراحلی بحرانی، به این دلیل که اتفاق کوچکی اثرات و بازتاب‌های عظیمی می‌تواند داشته باشد.
بنظر این قلم بازتاب مناظره نخست مشارکت حداکثری است.
