وقتی حرفه‌ای نیستیم…

گاهی ادای تحلیگران سیاسی را در می آوریم و در کارکردهای رسانه‌ای، واژه‌ی ” گمانه‌زنی” را به کار می گیریم یعنی خبری را به مردم اطلاع رسانی می کنیم که معطوف به واقعیت یا در آستانه‌ی وقوع است.
گاهی هم نقش روزنامه‌نگاران حرفه‌ای را ایفا می کنیم و واژه‌ی” فوری” را بر پیشانی خبر خود درج می کنیم، یعنی از موضوعی خبر می‌دهیم که هم “اهمیت” دارد و هم “فوریت” لذا مخاطب را تحریض می کنیم که بی‌درنگ از خبر داغ ما باخبر شود.
بارها نیز با اعتماد به نفس کامل، واژه‌ی ” قطعی” را در تیتر یا در همان ابتدای خبر درج می کنیم که فلان‌، به‌طور “قطعی” وزیر شد و مدیر کلی بهمان، قطعیت یافت. یعنی به مخاطبان اطمینان می دهیم که در صحت خبر ما، هیچ شک وشبه‌ای نداشته باشند.
اکنون کلاه خود را قاضی کنیم؛
آیا پیام و متن خبرهای تولیدی ما با مفاهیم حرفه‌ای و کلیدواژه‌های رسانه‌ای که به کار می گیریم، سنخیت دارند؟!
واژه‌های ” گمانه‌” ، ” فوری” و ” قطعی” را یکبار دیگر در ذهنمان مرور کنیم!
اینکه صبح علی الطلوع، انتصاب قطعی فردی را در سمت و منصبی منتشر کنیم اما شامگاه همان روز، اسم فرد دیگری را در بوق و کرنا کنیم، اینکه بالای خبر، کلمه ” فوری” را درج کنیم در حالی که خبر مربوط به روز گذشته بوده و دیگر فوریت ندارد، اینکه گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای‌ ما، با واقعیت، تفاوتی فاحش داشته و تحلیل وتفسیر آن فاقد پشتوانه منطقی باشد، بی تردید در کارکردهای رسانه‌ای، خروجی مطلوبی نداشته‌ایم، تهذیب رسانه‌ای نداشته ایم ، از بَد حادثه به رسانه پناه آورده‌ایم و حرفه‌ای نیستیم، واقعا هستیم؟!
اکنون که داشتن سواد رسانه‌ای و اطلاعات قدرت است لذا خود را به آموختن روزانه اندکی” سواد رسانه‌ای” ملزم کنیم چرا که بی سوادی در حوزه رسانه خطرناک تر از نداشتن سواد خواندن و نوشتن است. بایسته است که در عصر شبکه‌های نوین اطلاع‌رسانی، همسو با روزنامه نگاری پیشرو، رویکرد فعالیت رسانه‌ای خود را تغییر دهیم؛
به روزنامه‌نگاری توسعه نیم نگاهی داشته باشیم، نقد کنیم ، تحلیل بنویسیم، اقناع‌سازی کنیم، “روزنامه نگاری تحقیقی” را دنبال کنیم، قبل از مخاطبان، به روز شویم و آنان را به سوی هوشمندی رسانه‌ای‌‌ هدایت کنیم. تا مبادا تصور شود که صرفا نقش “جارچی” اخبار را ایفا می کنیم، با واقعیت رسانه‌نگاری نوین بیگانه‌ایم و غیر از سطحی‌نگری و “اغواگری” رسانه‌ای، عیار و اعتباری نداریم.