ضرب و شتم دانش‌آموز توسط معلم، لکه‌ای تاریک بر پیشانی نظام آموزشی است که به جای پرورش انسان‌های آگاه، به تولید آسیب‌های روانی و اجتماعی می‌پردازد. در دنیای امروز، که تربیت و آموزش باید بر مبنای احترام، همدلی و درک متقابل باشد، چنین رفتارهایی نه‌تنها غیرقابل‌قبول، بلکه عمیقاً شرم‌آور است.
معلم، نماد دانش، محبت و الگوگیری است. او باید با رفتار خود به شاگردان درس اخلاق، انسانیت و عدالت بیاموزد، نه اینکه با اعمال خشونت، روح و روان کودکانی را که برای آینده این جامعه تربیت می‌شوند، نابود کند. دانش‌آموزانی که زیر ضربات بی‌عدالتی له می‌شوند، چگونه می‌توانند اعتماد به نفس، خلاقیت و انگیزه برای پیشرفت داشته باشند؟ آیا نظام آموزشی ما قرار است کودکان را با ترس و تحقیر به سمت آینده‌ای تاریک سوق دهد؟
این رفتارها نشان‌دهنده نبود نظارت کافی، بی‌مسئولیتی و گاه ضعف شدید در سیستم تربیتی است. چنین وقایعی باید با جدیت توسط مراجع قانونی و آموزشی بررسی شده و با افرادی که از جایگاه و قدرت خود سوءاستفاده می‌کنند، به شدت برخورد شود.
نظام آموزشی باید فضایی امن و حمایت‌گر برای رشد دانش‌آموزان فراهم کند. تنها با بازنگری در اصول تربیتی، آموزش مهارت‌های ارتباطی به معلمان، و اعمال نظارت دقیق بر رفتار آنان می‌توان از تکرار چنین فجایعی جلوگیری کرد. بی‌تفاوتی نسبت به این مسئله، خیانتی آشکار به آینده نسل‌های بعد است.
