دهه شصتی‌ها؛ نسل سوخته یا نسل میانجی؟!

مسئله شکاف یا گسست نسلی که موجب تعارض و تقابل نسلی شده، برای صاحب‌نظران، سیاست‌گذاران، برنامه‌ریزان و مجریان کشور ایجاد سوال و دغدغه کرده است.
نگارنده به خود اجازه ورود به ساحت علمی موضوع را نمی‌دهد ولی به بهانه خبرهای ناخوشایندی که از درگیری و نزاع بین پدر و فرزند و سپس ضرب و جرح یا خودکشی و دیگرکشی به گوش می‌رسد، دریافتِ ساده خود را به اشتراک می‌گذارد تا هر کس بنا به نظرگاه و تجارب زیسته خود در بسط و توسعه آن بکوشد و نظر و راهکار خود را ارایه کند.
فارغ از طبقه‌بندی آکادمیک نسل‌ها، در یک نگاه کلی می‌توان آن‌ها را به نسل قدیم و نسل جدید یا نسل سنتی و مدرن طبقه‌بندی کرد.
از آنجا که مهمترین تعارض نسلی در نتیجه عدم پذیرش ارزش‌های یک نسل توسط نسل دیگر به وجود می‌آید، به زعم نگارنده دهه شصتی‌ها که همواره از آنان به عنوان نسل سوخته یاد می‌شود به تناسب موقعیت تاریخی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی کشور در آن دهه، در میانه نسل قدیم و جدید ایستاده و به عبارتی پا در رکاب سنت و سر در هوای مدرنیته دارد. دهه شصتی‌ها که در سایه جنگ و محرومیت بزرگ شده و در میان چرخ دنده‌های سنت و مدرنیته استخوان خُرد کرده‌اند، می‌توانند حلقه واسط مناسبی بین نسل قدیم و جدید باشند و به عنوان نسل میانجی تعارض نسلی را به حداقل برسانند.
آن‌ها که کودکی خود را در یک جامعه محدود و پدر سالار گذرانده و میان‌سالی خود را در یک جامعه نسبتاً باز و فرزندسالار سپری می‌کنند، هم با ارزش‌ها، خلقیات و روحیات پدران و مادران خود(نسل قدیم) آشنا هستند و هم بنا به تحولات جامعه، به خواسته‌ها، علایق و سلایق فرزندان خود(نسل جدید) اعتناء می‌کنند. حال، بر خلاف رویه متعارف که حل اختلافات خانوادگی و … را به شوراهای حل اختلاف و هیئت‌های صلح و سازش متشکل از ریش سفیدان و بزرگسالان می‌سپارند و از آنان به عنوان مصلح اجتماعی یاد می‌کنند، به نظر می‌رسد در کنار بزرگسالان، بهره‌گیری از ظرفیت دهه شصتی‌ها نیز که فهم و درک مشترکی از اقتضائات نسل قدیم و جدید دارند و می‌توانند ارزشهای هر دو نسل را محترم بشمارند و وفاق و آشتی و همدلی ایجاد کنند، به مراتب موثرتر باشد.
دهه شصتی‌ها علاوه بر رفع تعارضات نسلی، می‌توانند حاملان مطمئنی برای انتقال مواریث فرهنگی نسل قدیم به نسل جدید باشند و این رسالت تاریخی را ارج نهند و به انجام برسانند.
البته این نکته را نباید از نظر دور داشت که نقش‌آفرینی اجتماعی و فرهنگی مختص و منحصر به دهه شصتی‌ها -که خود نیز با مشکلات عدیده‌ای مواجه‌اند و چه بسا در مواجهه با نسل‌های آینده نیاز به میانجی داشته باشند- نیست و هر فردی فارغ از تعلق به نسل قدیم یا جدید می‌تواند به تناسب مطالعه و شناختی که از نسل‌های مختلف پیدا می‌کند، نقش اساسی خود را در این زمینه ایفا نماید.